در این نشست، خانم شهپر با استناد به آمار رسمی خاطرنشان کرد که بیش از نیمی از جمعیت افغانستان از مشکلات روانی رنج می‌برند، اما کمتر از ۱۰ درصد آن‌ها به خدمات درمانی روان‌پزشکی دسترسی دارند. به گفته وی، بسیاری از شهروندان افغانستان بدون آمادگی لازم روانی و تجربی، و در حالی‌که با وابستگی‌های عاطفی و اقتصادی و حتی اختلالات روانی پس از سانحه مواجه‌اند، راهی مهاجرت می‌شوند.
خانم شهپر در ادامه به مسئله «شوک فرهنگی» پرداخت و آن را پدیده‌ای چندمرحله‌ای توصیف کرد که مهاجران در کشور میزبان تجربه می‌کنند. وی این مراحل را شامل: شور و اشتیاق اولیه، سردرگمی و دلسردی، سازگاری تدریجی و در نهایت هم‌پذیری با جامعه میزبان دانست. او افزود که مهاجران افغان غالباً در مرحله دوم، یعنی سردرگمی و شوک، دچار بحران هویت، احساس پوچی و گسست روانی می‌شوند.
به باور او، نبود تجربه کافی در سفرهای داخلی، کم‌بودن سطح آگاهی عمومی درباره چالش‌های مهاجرت، و ناتوانی در انطباق سریع با محیط جدید، از عواملی‌اند که آسیب‌پذیری روانی مهاجران را تشدید می‌کنند. خانم شهپر تأکید کرد که مهاجرت تنها یک جابه‌جایی جغرافیایی نیست، بلکه دگرگونی عمیقی در لایه‌های ذهنی، عاطفی و رفتاری فرد ایجاد می‌کند که نیازمند مراقبت و مداخله حرفه‌ای است.
در پایان، وی ضمن اشاره به اهمیت خدمات روان‌درمانی و مشاوره‌ای برای مهاجران افغان، از نهادهای مرتبط خواست که ابعاد روانی مهاجرت را در برنامه‌ریزی‌های خود جدی‌تر لحاظ کنند و بسترهای حمایت‌گرانه‌ای برای تسهیل تطابق فرهنگی و اجتماعی مهاجران فراهم آورند.
